Między sztuką, a przestępstwem – graffiti

Na początku wypadałoby zastanowić się nad tym, gdzie leży granica między graffiti, a zwykłymi napisami na murach. Przedmiotem sporu są najczęściej pochlebstwa, dzięki którym kibice komunikują się ze swoimi kolegami z innych drużyn. Na myśl o nazwaniu czegoś takiego graffiti, Banksy pewnie łamie ołówki, ale jakby na to nie patrzyć, to także jest to pewna forma wyrażania emocji.

Tak długo, jak na ścianach będą pojawiały się, tzw. wrzuty – tak długo będzie trwała debata na temat ich wartości estetycznej. Znaczna część społeczeństwa uważa graffiti za przejaw wandalizmu, a „bazgroły” niszczą miejskie krajobrazy. Po drugiej stronie barykady znajdziemy gros fanów tej dziedziny street artu, którzy podróżując rano do pracy, cieszą swoje zaspane oko przyozdobionymi ścianami ich biurowców. Gdzieś pośrodku stoją oni – grafficiarze, którzy w taki sposób wyrażają siebie. Czy w kwestii samego artyzmu odróżnia ich coś od Moneta, Picassa i spółki?

Pytanie z poprzedniego akapitu nie bez przyczyny pozostało bez odpowiedzi. Zdania są podzielone jak ferie zimowe (yo, yo! – przyp. red.), a temat niezwykle grząski. Z pewnością writerzy w jakiś sposób dewastują mienie publiczne, aczkolwiek w wielu przypadkach krajobraz miejski zyska dzięki ich inwencji twórczej. Nie zapominajmy, że graffiti robione jest także na zamówienie i ma na celu poprawienie wyglądu niektórych obiektów.

Pomijając już te wszystkie fakty, graffiti to zdecydowanie najbardziej niewdzięczny ze wszystkich tzw. czterech elementów kultury hip-hop. Ciężko o to, aby tancerz breakdance został nazwany wandalem, a DJ aresztowany przez straż miejską (no, chyba że gra „piraty” ;)). „Writerzy” wybrali taką, a nie inną „zajawkę” i chyba właśnie ta świadomość braku pełnego przyzwolenia na graffiti jest w tym wszystkim najbardziej pociągająca.